Dag 27
Door: Marloes
Blijf op de hoogte en volg Marloes
15 December 2013 | Zuid-Afrika, South Africa
Afgelopen dagen zijn we druk bezig geweest met het vakantieprogramma. Het is soms even omswitchen omdat het weer niet altijd meezit. Het valt mij eigenlijk echt ontzettend tegen hoe mooi het weer hier is. We hebben maar een paar ochtenden mooi weer gehad. Mensen thuis hoeven wat dat betreft dus echt niet jaloers te zijn, want ik ben nog steeds een blanke bleekscheet.
Maandag hadden we een leuke dag. Overdag volgden we gewoon het vakantieprogramma. Ik ging met een groep kinderen, (leeftijd 14, 15, 16 jaar) armbandjes maken. Eerst dachten we nog: armbandjes maken? Met kinderen van die leeftijd? Ik schaamde me zelfs bijna een beetje toen ik de groep ging uitleggen wat we gingen doen. Maar ze vonden het allemaal super leuk! Zelfs de jongens gingen enthousiast aan de slag, heel erg leuk! Zelfs toen het al tijd was om te stoppen gingen ze nog verder. Geslaagd dus!
In de avond hadden we voor de oudste kids een ‘disco’ georganiseerd. Justin, een jongen van het personeel die allerlei klusjes op zich neemt, was onze DJ, en wat deed hij het leuk, haha! Justin heeft een beperking (alcoholsyndroom waardoor hij een geestelijke achterstand heeft) en hem zo te zien genieten was echt geweldig. Hij ging helemaal uit zijn dak, en alle kinderen ook. Er werden allerlei Afrikaanse dance nummers gedraaid, echt super tof! Weer eens wat anders .
Dinsdag ook weer een gezellige avond gehad in m’n huisje. M’n huismoeder zet nu bijna elke dag alvast een bordje neer, zodat ik kan proeven en mee eten. Het was dit keer weer echt lekker! Ze had een soort naan-brood gemaakt, met een tomaten-ui saus. ZO lekker. Maar ook een worst, die was wel oké maar niet super lekker. M’n huismoeder zei dat ik nog wel wat mocht eten en HOP, ik kreeg zo nog een stuk worst op m’n bord. Tja, zo gaat dat hier. En weigeren doe je natuurlijk niet, dus ik maar weer aan de worst.
Woensdag hebben Denise, Mandy en ik voor het laatst samen in ons huisje gegeten. Morgen gaan we met alle vrijwilligers uit eten, dus dit was onze laatste avond met z’n 3en in ons huisje. Lekker pasta gemaakt met een wijntje erbij, gezellig!
Deze 1e maand is echt ontzettend snel gegaan. Door alle werkzaamheden, door al het contact met de kinderen maar ook door het gezellige contact met elkaar vliegen de dagen voorbij. Als het nou ook nog eens mooi weer wordt…
Vrijdag een drukke dag gehad. Het was eindelijk heerlijk weer dus we zijn met alle kinderen naar de playground gegaan en hebben daar met flessen water, frisbees en ballen gespeeld. Zes vrijwilligers vertrokken vandaag naar huis, waaronder Mandy. We gaan haar echt missen, we hebben tenslotte toch een maandje met z’n drietjes geleefd! Gelukkig hebben we er een leuk huisgenootje voor terug, Maxime, die net als Denise en ik langer blijft.
Vrijdagavond gingen Maxime, Denise en ik naar een feest. Een tijdje geleden schreef ik over een foundation die een sport & spel ochtend voor de kinderen van Mother of Peace had georganiseerd. Deze foundation regelt via sponsors ook school uniforms voor de kinderen. Om geld voor deze uniforms te verzamelen organiseren ze feesten, en dit was zo’n feest waarvoor wij waren uitgenodigd. Wat wij hadden begrepen was het een feest met een dj, verder niet veel bijzonders. Het probleem hier op het project (of misschien wel in heel Zuid-Afrika) is dat de communicatie niet altijd even makkelijk verloopt. Wij zijn vaak niet op de hoogte van activiteiten of bijeenkomsten, of in dit geval: de dresscode van het feest.
Het bleek dus een ontzettend sjiek feest te zijn. Iedereen zag er netjes uit, compleet met jurk en hoge hakken, stropdassen en nette schoenen.
Kwamen wij aan hoor, in onze spijkerbroek, gympen en shirtjes. Wisten wij veel! Ik voelde me echt ontzettend undressed en daardoor ook een beetje awkward. Om het nog erger te maken zaten wij in het midden van de zaal, want de oprichters van Mother of Peace en nog wat andere personeelsleden waren ook mee, en dit feest stond helemaal in het teken van het project en de kinderen.
Wij boden onze excuses aan aan Linda (een van de oprichters van mother of peace) dat wij niet wisten dat het zo sjiek was. Ze zei dat het niet erg was, het licht zou uitgaan en dan zou niemand het zien. Nou niet dus, want na een tijdje werd de muziek stilgezet om de vrijwilligers van mother of peace (wij dus) te bedanken voor wat wij doen. Resultaat: luid applaus en alle ogen op ons gericht. Fijn he.
Verder hebben we het ontzettend leuk gehad hoor, lekker gegeten (ook dit wisten wij niet: er was eten in overvloed en we hadden al uitgebreid gegeten) gedanst en gelachen.
Het feest was sowieso een groot succes, want er werd in totaal ruim 12.000 Rand opgehaald (zo’n 1200 euro) waarmee niet alleen uniforms maar ook schoenen en schooltas gekocht kunnen worden.
Vandaag was het wederom prachtig weer. En nu konden we er extra van genieten want we zijn vrij in het weekend.
Vandaag was er weer een groep mensen van buitenaf die eten kwam brengen voor de kinderen. In december schijnt dit ontzettend veel voor te komen. Sowieso is er regelmatig wel wat voor de kinderen georganiseerd, er komen vaak mensen de kinderen entertainen of eten geven. Maar rond kersttijd is dit extra vaak.
Ik dacht dat deze keer ook weer door een foundation werd geregeld, maar na een praatje met een meneer bleek dat dit gewoon een familie was die graag iets wilde organiseren voor deze kinderen. Hij vertelde dat ze vaker zoiets doen, en dat ze deze keer mother of peace hadden gekozen.
Je zou soms denken dat de kinderen hier niks te kort komen. En dat is iets wat ik zelf ook wel eens denk. Maar aan de andere kant ben ik het daar niet helemaal mee eens. De kinderen hebben inderdaad een dak boven hun hoofd, kleding (al is dit vaak stuk of vies) en schoenen (ook stuk, of te klein). Maar wat hebben ze verder? Ze zitten hier allemaal niet voor niks. De meeste kinderen die hier zitten hebben iets verschrikkelijks meegemaakt, en er zijn maar 5 van de 80 kinderen die psychologische hulp krijgen. Het grootste deel van de kinderen (verkracht, misbruikt of mishandeld) moet er maar mee dealen. Er wordt niet over gesproken, er wordt niks mee gedaan. Er zijn hier ook heel veel kinderen die in hun broek plassen, of ’s nachts in hun bed. In mijn huisje zit een jongen van 14 die nog steeds elke avond in zijn bed plast. Zoveel kinderen zijn getraumatiseerd en er wordt niks mee gedaan.
Daarnaast: Als de kinderen hier 21 zijn, ‘moeten’ ze weg. Maar waar moeten ze in godsnaam naar toe? De meeste kinderen halen tijdens hun verblijf hier wel iets van een diploma, maar niet iets waarmee ze een goede carrière kunnen opbouwen. Nou hoeft dat natuurlijk ook niet, maar ik vraag me wel eens af wat er van de kinderen terecht zal komen. De kinderen komen bijna nooit van het terrein af, sommigen alleen maar als ze naar de dokter of naar het ziekenhuis gaan. Wat weten zij nou van de wereld? Hun kennis is ontzettend beperkt.
Dit soort dingen vergeet ik wel eens, als ik leuk met de kinderen aan het spelen ben. Maar het is wel de waarheid die elke dag meespeelt. Het zijn helaas dingen waar ik niks aan kan veranderen, en dat verlang ik ook niet van mezelf. Maar ik doe mijn best en ik hoop dat ik op mijn manier toch een steentje kan bijdragen aan een goede/betere toekomst voor de kinderen.
Maandag hadden we een leuke dag. Overdag volgden we gewoon het vakantieprogramma. Ik ging met een groep kinderen, (leeftijd 14, 15, 16 jaar) armbandjes maken. Eerst dachten we nog: armbandjes maken? Met kinderen van die leeftijd? Ik schaamde me zelfs bijna een beetje toen ik de groep ging uitleggen wat we gingen doen. Maar ze vonden het allemaal super leuk! Zelfs de jongens gingen enthousiast aan de slag, heel erg leuk! Zelfs toen het al tijd was om te stoppen gingen ze nog verder. Geslaagd dus!
In de avond hadden we voor de oudste kids een ‘disco’ georganiseerd. Justin, een jongen van het personeel die allerlei klusjes op zich neemt, was onze DJ, en wat deed hij het leuk, haha! Justin heeft een beperking (alcoholsyndroom waardoor hij een geestelijke achterstand heeft) en hem zo te zien genieten was echt geweldig. Hij ging helemaal uit zijn dak, en alle kinderen ook. Er werden allerlei Afrikaanse dance nummers gedraaid, echt super tof! Weer eens wat anders .
Dinsdag ook weer een gezellige avond gehad in m’n huisje. M’n huismoeder zet nu bijna elke dag alvast een bordje neer, zodat ik kan proeven en mee eten. Het was dit keer weer echt lekker! Ze had een soort naan-brood gemaakt, met een tomaten-ui saus. ZO lekker. Maar ook een worst, die was wel oké maar niet super lekker. M’n huismoeder zei dat ik nog wel wat mocht eten en HOP, ik kreeg zo nog een stuk worst op m’n bord. Tja, zo gaat dat hier. En weigeren doe je natuurlijk niet, dus ik maar weer aan de worst.
Woensdag hebben Denise, Mandy en ik voor het laatst samen in ons huisje gegeten. Morgen gaan we met alle vrijwilligers uit eten, dus dit was onze laatste avond met z’n 3en in ons huisje. Lekker pasta gemaakt met een wijntje erbij, gezellig!
Deze 1e maand is echt ontzettend snel gegaan. Door alle werkzaamheden, door al het contact met de kinderen maar ook door het gezellige contact met elkaar vliegen de dagen voorbij. Als het nou ook nog eens mooi weer wordt…
Vrijdag een drukke dag gehad. Het was eindelijk heerlijk weer dus we zijn met alle kinderen naar de playground gegaan en hebben daar met flessen water, frisbees en ballen gespeeld. Zes vrijwilligers vertrokken vandaag naar huis, waaronder Mandy. We gaan haar echt missen, we hebben tenslotte toch een maandje met z’n drietjes geleefd! Gelukkig hebben we er een leuk huisgenootje voor terug, Maxime, die net als Denise en ik langer blijft.
Vrijdagavond gingen Maxime, Denise en ik naar een feest. Een tijdje geleden schreef ik over een foundation die een sport & spel ochtend voor de kinderen van Mother of Peace had georganiseerd. Deze foundation regelt via sponsors ook school uniforms voor de kinderen. Om geld voor deze uniforms te verzamelen organiseren ze feesten, en dit was zo’n feest waarvoor wij waren uitgenodigd. Wat wij hadden begrepen was het een feest met een dj, verder niet veel bijzonders. Het probleem hier op het project (of misschien wel in heel Zuid-Afrika) is dat de communicatie niet altijd even makkelijk verloopt. Wij zijn vaak niet op de hoogte van activiteiten of bijeenkomsten, of in dit geval: de dresscode van het feest.
Het bleek dus een ontzettend sjiek feest te zijn. Iedereen zag er netjes uit, compleet met jurk en hoge hakken, stropdassen en nette schoenen.
Kwamen wij aan hoor, in onze spijkerbroek, gympen en shirtjes. Wisten wij veel! Ik voelde me echt ontzettend undressed en daardoor ook een beetje awkward. Om het nog erger te maken zaten wij in het midden van de zaal, want de oprichters van Mother of Peace en nog wat andere personeelsleden waren ook mee, en dit feest stond helemaal in het teken van het project en de kinderen.
Wij boden onze excuses aan aan Linda (een van de oprichters van mother of peace) dat wij niet wisten dat het zo sjiek was. Ze zei dat het niet erg was, het licht zou uitgaan en dan zou niemand het zien. Nou niet dus, want na een tijdje werd de muziek stilgezet om de vrijwilligers van mother of peace (wij dus) te bedanken voor wat wij doen. Resultaat: luid applaus en alle ogen op ons gericht. Fijn he.
Verder hebben we het ontzettend leuk gehad hoor, lekker gegeten (ook dit wisten wij niet: er was eten in overvloed en we hadden al uitgebreid gegeten) gedanst en gelachen.
Het feest was sowieso een groot succes, want er werd in totaal ruim 12.000 Rand opgehaald (zo’n 1200 euro) waarmee niet alleen uniforms maar ook schoenen en schooltas gekocht kunnen worden.
Vandaag was het wederom prachtig weer. En nu konden we er extra van genieten want we zijn vrij in het weekend.
Vandaag was er weer een groep mensen van buitenaf die eten kwam brengen voor de kinderen. In december schijnt dit ontzettend veel voor te komen. Sowieso is er regelmatig wel wat voor de kinderen georganiseerd, er komen vaak mensen de kinderen entertainen of eten geven. Maar rond kersttijd is dit extra vaak.
Ik dacht dat deze keer ook weer door een foundation werd geregeld, maar na een praatje met een meneer bleek dat dit gewoon een familie was die graag iets wilde organiseren voor deze kinderen. Hij vertelde dat ze vaker zoiets doen, en dat ze deze keer mother of peace hadden gekozen.
Je zou soms denken dat de kinderen hier niks te kort komen. En dat is iets wat ik zelf ook wel eens denk. Maar aan de andere kant ben ik het daar niet helemaal mee eens. De kinderen hebben inderdaad een dak boven hun hoofd, kleding (al is dit vaak stuk of vies) en schoenen (ook stuk, of te klein). Maar wat hebben ze verder? Ze zitten hier allemaal niet voor niks. De meeste kinderen die hier zitten hebben iets verschrikkelijks meegemaakt, en er zijn maar 5 van de 80 kinderen die psychologische hulp krijgen. Het grootste deel van de kinderen (verkracht, misbruikt of mishandeld) moet er maar mee dealen. Er wordt niet over gesproken, er wordt niks mee gedaan. Er zijn hier ook heel veel kinderen die in hun broek plassen, of ’s nachts in hun bed. In mijn huisje zit een jongen van 14 die nog steeds elke avond in zijn bed plast. Zoveel kinderen zijn getraumatiseerd en er wordt niks mee gedaan.
Daarnaast: Als de kinderen hier 21 zijn, ‘moeten’ ze weg. Maar waar moeten ze in godsnaam naar toe? De meeste kinderen halen tijdens hun verblijf hier wel iets van een diploma, maar niet iets waarmee ze een goede carrière kunnen opbouwen. Nou hoeft dat natuurlijk ook niet, maar ik vraag me wel eens af wat er van de kinderen terecht zal komen. De kinderen komen bijna nooit van het terrein af, sommigen alleen maar als ze naar de dokter of naar het ziekenhuis gaan. Wat weten zij nou van de wereld? Hun kennis is ontzettend beperkt.
Dit soort dingen vergeet ik wel eens, als ik leuk met de kinderen aan het spelen ben. Maar het is wel de waarheid die elke dag meespeelt. Het zijn helaas dingen waar ik niks aan kan veranderen, en dat verlang ik ook niet van mezelf. Maar ik doe mijn best en ik hoop dat ik op mijn manier toch een steentje kan bijdragen aan een goede/betere toekomst voor de kinderen.
-
15 December 2013 - 18:33
Stefanie:
Ik kan niet anders zeggen dan : HEFTIG!
Wat een blunder!! Echt iets voor jullie haha!
Lieve meiden, geniet!! -
15 December 2013 - 19:42
Jorrien:
Mooi verhaal Marloes!Xx -
15 December 2013 - 21:25
Papa Harry:
Was weer een fantastisch verhaal geniet maar van de mooie dingen -
15 December 2013 - 21:38
Hans:
Mooie beschrijving van het lief en leed wat je van dichtbij ziet, en dan mooi eigenlijk als verrijking en besef.
Een andere wereld een andere cultuur, wat wij gewoon vinden, aandacht geven aan de mens, is niet altijd vanzelfsprekend. Wij denken niet aan overleven, maar wat kunnen we doen met onze “rijkdom”.
Toch geniet je van het contact en besef je dat het op dit moment niet anders kan in de wereld waar je nu in zit. Wie weet draag jij wel bij aan dat kleine beetje zonneschijn.
Letterlijke Zonneschijn zo te horen niet al te overvloedig, slecht weer en regen neem ik aan.
Ook de mooie dingen van rijkdom in Zuid-Afrika zijn bij slecht weer aanwezig, zo te horen eet je veel en doe je nieuwe ervaringen op met voedsel en eten, neem je wel wat recepten mee.
En een maand is omgevlogen, dat is een goed teken, je voelt je “thuis”, of er is genoeg afleiding.
Verveling is zo te lezen nog niet aan de orde, houdt dit zo lang mogelijk van je af.
Ik was wel benieuwd of het overlijden van Nelson Mandela nog impact heeft op de gemeenschap daar. Nog veel plezier en tot horens, je mooi geschreven verhalen geven een goede indruk van wat je allemaal meemaakt.
Groet,
Hans Katers
-
15 December 2013 - 21:42
Herma:
Hè lieverd,
Wat realiseer ik me dan weer, na jouw verhaal, dat je de kinderen met iets kleins ,als een armbandje maken of een spelletje ,weer een fijne herinnering mee kan geven. Blijf genieten, ook in spijkerbroek en zonder jurkje met hakken eronder!
Liefs,
-
15 December 2013 - 21:58
Henk:
Dag, marloes,
Een mooi verhaal van jou. Natuurlijk kom je na een maand met allerlei vragen te zitten. Dat is logisch, toch. Wees je ervan bewust dat het prachtig werk is dat je doet. Noem het 'een druppel op een gloeiende plaat ' of 'alle beetjes helpen'. Maar je bent er en maakt er iets heel moois van.
Heb je nog veel meegekregen van het overlijden van Nelson Mandela? Ik heb een paar indrukwekkende reportages gezien.
Marloes, geniet verder met volle teugen!
Dikke kus, Henk
-
15 December 2013 - 22:48
Riet Vis:
Marloes, wat een indrukwekkend verslag heb je weer geschreven. Kijk vooral naar de mooie momenten die je de kinderen kunt aanbieden. Als je teveel stil staat bij het leed en de traumatische ervaringen die zij hebben gehad wordt je echt heel verdrietig. Zoals je schrijft, die ervaringen kun je niet voor ze weg nemen maar je kan ze wel jouw glimlach en jouw warmte bieden. En dat is waardevol.
Geweldig wat je doet. -
16 December 2013 - 09:13
Sanne :
Wauw Loe wat heb je dat mooi omschreven, vooral het einde.. het zet je zo aan het denken, maar wat ik me dan afvraag, als hun kennis zo beperkt is, weten ze dan dat het ook veel beter kan en hoe erg het is dat wat ze hebben meegemaakt? Want als iedereen zo iets verschrikkelijks heeft meegemaakt, dan denken ze misschien dat het normaal is ofzo, of niet? Ja ik weet het niet, maar dat vraag ik me dan af.. of zullen ze toch door bv vrijwilligers inzien dat het in de rest van de wereld (ook niet overal) er veel beter aan toegaat? Maar vind het zo zielig om te lezen, kreeg helemaal beetje tranen, kan ook komen door het maandelijkse hormoontjes, maar toch :p
Maargoed ik moest dan wel weer lachen om jullie blunder haha ECHT IETS voor jou haha, ja dat voelt ongemakkelijk, ik had helemaal beetje plaatsvervangende ongemakkelijkheid, snap je? Moet wel als je met z'n tweeën één ei bent!
Dikke Kus,
-
16 December 2013 - 12:22
Jos Smit:
Marloes een indrukwekkend verhaal wederom wat ik met veel plezier heb gelezen. Prachtig dat je je steentje kan bijdragen daar en dat je ook nog tijd over hebt voor ontspanning. Wens je nog veel succes de komende 2 maanden en kijk nu al weer uit naar wederom zon indrukwekkend verslag! Geweldig horrrrrrr, groetjes jos -
16 December 2013 - 15:06
Gea:
Hoi Marloes.
Ik heb weer genoten van je verslag en ja, als je de wereld nou eens kon verbeteren he....
Geniet van alle mooie momenten met de kinderen, je bent er voor hen en dat is al heel veel!
Groetjes Gea -
18 December 2013 - 14:05
Guus En Len:
Hoi Rolootje en wereldverbeteraar :-)
Heerlijk om steeds jouw verslagen te lezen. En dan ook nog leuke foto's om te bekijken.
Het doet ons goed om te weten dat de kinderen van jullie aanwezigheid genieten, al is het maar voor drie maanden, en daar prachtige herinneringen aan over houden. Beter dan de herinneringen aan wat er in hun jeugd gebeurd is. En ja, jammer dat deze kinderen niet meer psychische hulp krijgen, die ze eigenlijk zo hard nodig hebben, maar volgens mij doet het steentje wat jij bijdraagt heel veel goeds. Blijf genieten en spelen! We denken aan jullie.
Groetjes ook aan Denise en Maxime en een dikke knuffel voor jou!! -
20 December 2013 - 19:31
Amanda :
Hoi Marloes!
Wat een mooi geschreven verhaal, bijzonder wat je meemaakt daar maar wel heel mooi dat je het doet!
het lijkt me niet gemakkelijk om te denken aan wat de kinderen dagelijks moeten doorstaan.
sterkte daar en natuurlijk ook veel plezier!
groetjes Amanda -
22 December 2013 - 02:08
Jeff:
Hey jij daar !
Wederom mooi verslag, waarom heb ik niks gehoord over de killer kwal attack on the beach?
Anyway , heb al min of meer een kleine subtiele hint gegeven aan nies hoe ze jou van de jeuk kan verlossen.
Je moet toch wat over hebben om weer jeukvrij aan het werk te kunnen gaan schat ;) !
Veel plezier deze week en spreek je gauw weer !
Dikke kus !
p.s. ik ben er achter gekomen dat ik per ongeluk je kerst cadeaus meegegeven heb aan een willekeurige vreemdeling die leek op Niels zijn vader. Het gekke was dat hij zich ook echt voordeed als zijn ouwe heer.
Ik stuur wel een kerst kaartje met een snicker op als goedmakertje.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
