Dag 92

Zondag, 16 februari 2014, dag 92.

Het is niet eens heel lang geleden dat ik m’n blog heb geplaatst, maar ik heb weer genoeg te vertellen!
Afgelopen woensdag ben ik met het project Khanya Hospice een dagje meegelopen. Ik was samen met 2 andere vrijwilligers van mother of peace, en met ’n vrijwilliger van een ander project. We kregen eerst een praatje over wat het project inhoudt. Het project gaat langs bij ernstige zieke mensen, en probeert hier en daar te helpen. Veel medische handelingen kunnen ze niet doen, ze mogen zelfs geen sterke pijnstillers geven. Ondanks dat ze soms belemmerd worden door wetgeving, proberen ze toch al het mogelijke voor mensen te doen. Ik ging samen Jorien (andere vrijwilliger) en 2 verpleegsters/caregivers op pad. De eerste patiënt waarbij we langs gingen was meteen het meest ernstige geval van de gehele dag. Het betrof een meisje van 9 jaar, zij had HIV en TBC. Ze was er verschrikkelijk slecht aan toe, vel over been, had veel pijn en kon alleen maar op bed liggen. Iedereen heeft vast wel eens schrijnende beelden op TV gezien van mensen die ontzettend mager zijn, nou zo zag dit meisje er uit. Ik schrok er best wel van en voelde me ontzettend stom omdat ik niks anders kon doen dan kijken. Dit meisje was eigenlijk gewoon stervende, en het enige wat Khanya hospice voor haar kon doen was ervoor zorgen dat haar laatste tijd naar omstandigheden zo fijn en pijnvrij mogelijk kan verlopen. Uiteindelijk werd er besloten haar naar het ziekenhuis te brengen omdat ze veel overgaf en veel pijn had. Maarja, ze brachten haar naar een ziekenhuis waar je volgens mij nog niet dood gevonden wilt worden, dus of dat haar veel heeft geholpen.. ik zal het waarschijnlijk nooit weten.
De rest van de patiënten waren allemaal stuk voor stuk erg ziek. Ze hadden allemaal HIV, soms in combinatie met TBC of kanker. Ze kunnen allemaal niet veel anders dan op bed liggen en slapen. Soms zijn er kinderen of andere familieleden die voor hun zorgen, maar meer mensen dan dat zien ze niet. Sommige patiënten waren dan ook heel erg blij om mij en Jorien te zien. Eén vrouw was zelfs zo blij dat ze met ons op de foto wilde. We hebben met Khanya hospice geregeld dat zij deze foto zullen afdrukken en aan haar zullen geven. Bij deze vrouw merkte ik echt dat je met je aanwezigheid alleen al soms mensen heel erg blij kunt maken. Even een praatje, even wat aandacht. Voor ons is het zo gewoon om mensen om je heen te hebben maar voor hun was het zo speciaal. Het was een heel bijzondere dag, veel indrukwekkende dingen gezien die me doen beseffen dat ik mezelf gelukkig mag prijzen dat ik in Nederland woon.

Donderdag was het dan eindelijk zo ver: De trip naar kaapstad!! We vertrokken heel vroeg in de ochtend, om 06.00 werden we opgehaald door de taxichauffeur en Jordy (een vrijwilliger van een ander project die met ons meeging), dus om 05.00 ging de wekker.
Rond 07.00 waren we op het vliegveld, waar Charlotte een opmerking maakte over foto’s, waardoor ik ineens bedacht SHIT NEEEEE!!!! M’N CAMERA!!!! Die lag dus nog op het project. Tot nu toe het allermooiste tripje van m’n leven en ik vergeet m’n CAMERA! Echt, hoe Stom!! Ik baalde echt ontzettend. Na een potje keihard janken en 2 repen chocola eten was ik weer een beetje bijgekomen (oke dat is misschien een beetje overdreven. Van dat janken dan, dat van de chocola natuurlijk niet) en konden we op weg naar Kaapstad.
Echt, Kaapstad, ik raad het iedereen aan. Het is zo’n mooie stad, er hangt zo’n fijne sfeer!
We werden opgehaald door Clive, hij was deze dagen onze gids en we verbleven het weekend bij hem en zijn vrouw. Ze hebben echt een belachelijk mooi huis, met uitzicht op een berg en de zee, wauw! Daarnaast zijn het allebei super aardige, vriendelijke en gezellige mensen!
De eerste dag gingen we naar Waterfront. Dit is een haventje waar allemaal mooie bootjes lagen en waar leuke winkeltjes waren. Waterfront is echt een toeristenplek, en die waren er dan ook veel. Vooral veel oudere mensen, en ook veel Nederlanders. In de middag gingen we naar de Botanische tuin in Kirstenbosch. Op zich heb ik niet heel veel met tuinen maar Clive wist er heel veel en heel enthousiast over te vertellen. Het was helaas niet heel mooi en zonnig weer, maar ik kon me goed voorstellen dat wanneer de zon er op staat het echt een magische plek is. Veel mensen komen er ook om te picknicken, en in de zomer hebben ze er elke zondag een concert.
Na de Botanische planten zijn we doorgereden naar een Wijn Proeverij bij Groot Canstantia, We kregen hier eerst een cellar tour (een rondleiding) waarin we uitgelegd kregen hoe wijn wordt gemaakt. Daarna was het natuurlijk tijd voor wat slokjes, wat ons allemaal erg goed beviel. Wijn hoor je bij een wijnproeverij uit te spugen, maar dat vonden we allemaal erg zonde, dus we hebben uiteindelijk 2 glaasjes wijn gedronken. Lekker :).
Na de wijntjes zijn we doorgereden naar een aantal mooie stranden: Muizenberg, Kalk Bay en Fish hoek. Stuk voor stuk heel mooie stranden, waar ik graag even op had willen liggen maar wat ik helaas moet bewaren voor een volgende keer (als ik er ooit nog een keer kom!)
In de avond hebben we bij Clive heeeerlijke bobotie gegeten, met als toetje malva pudding Echt ontzettend lekker allemaal!
De 2e dag begonnen we met een bezoek aan Robbeneiland (het eiland waar Nelson Mandela gevangen heeft gezeten). We gingen hier met de boot naartoe, wat echt heel chill was want de zon scheen volop! Onderweg zagen we zeehonden en pinguins in de zee, zo leuk! Op Robbeneiland kregen we een rondleiding door de gevangenis door een ex-gevangene, wat ik toch wel heel bijzonder vond. Deze man was net als Nelson Mandela opgepakt wegens politieke redenen, en ik zou er als ik hem was niet aan moeten denken om rondleidingen te geven. Maarja, toen de gevangen vrij kwamen waren ze natuurlijk werkloos, wat voor een aantal reden is geweest om toch op deze baan in te gaan. In totaal zijn er 14 gevangen die dit soort rondleidingen geven, wat de rondleiding toch wel bijzonder maakte. Want wie kan nou beter vertellen hoe het er in de gevangenis aan toe ging dan een ex-gevangene?
Na Robbeneiland zijn we naar de Tafelberg gegaan. We gingen met een kabellift omhoog, om vervolgens een geweldig uitzicht te kunnen bewonderen. Wauw, wat is het daar toch mooi! Op foto’s is gewoon niet vast te leggen hoe mooi het daar is. Het was die dag Valentijnsdag en er waren heel veel stelletjes die daar met hun eten en glaasje wijn zaten te genieten. Romantic!!
Als afsluiter van de dag zijn we weer langs mooie stranden gereden waar wederom veel stelletjes met een klein tafeltje en glazen wijn zaten.
We zijn bij Camps Bay even gestopt om vanaf een uitzichtpunt de zee en de bergen te kunnen bekijken.
De 3e dag kwam alweer veel te snel! We begonnen de dag met een bezoek aan Simons town, dit is een heel schattig vissersplaatsje, waar een aantal winkeltjes en restaurantjes zijn.
Daarna gingen we naar Pinguin National Park, waar zo’n 2500 pinguins leven. Erg leuk om deze beestjes op het strand te zien. We hebben ook nog een kijkje genomen bij Builders beach, een klein strandje waar ook wat pinguings te vinden zijn, en waar je dus gewoon kunt zwemmen en zonnen tussen de pinguings.
In de middag werd het tijd voor wat actie: Kaap de goede hoop! Hier hebben we van Cape Point naar Kaap de goede hoop gelopen. Dit was een bergwandeling van ongeveer 1 uur, waarbij we weer super mooi uitzicht hadden! (je gaat er bijna aan wennen).
Na de Kaap reden we langs Kommetje Beach, hebben we een stop gemaakt bij een kleine farm waar ze leuke winkeltjes hadden (met in het bijzonder een heel leuk chocolade winkeltje!!!!).
’s Avonds gingen we gezellig met z’n 4en uit eten bij een restaurant aan zee, waar we lekker cocktails hebben gedronken. Ah, wat was dit een geweldig weekend!

Nu nog maar 4 daagjes, het einde is in zicht. Misschien is dit wel m’n laatste blog bericht, hangt er ’n beetje van af of ik nog iets bijzonders mee maak of niet.
Eigenlijk is elke dag hier bijzonder, soms besef ik me dat niet vaak genoeg. Want hoe bijzonder is het om hier te mogen zijn, om met de Zuid-Afrikaanse bevolking te leven, om ze wat bij te brengen en om ook van hun te leren.
Ik denk niet dat ik een compleet ander mens ben geworden door deze ervaring. Wellicht kijk ik nu soms anders tegen dingen aan dan voorheen, en waardeer ik een aantal dingen (nog) meer dan voorheen. Zoals m’n eigen bed, waarbij ik me kan omrollen zonder dat iemand anders dan ook automatisch omrolt omdat het bed zo wiebelt. Of een lekkere douche, in een badkamer die niet ruikt naar een hamsterhok en die niet belaagd wordt door kakkerlakken of gekko’s. Bank-hang momentjes, met een kopje thee en een stuk chocola. M’n piano. M’n familie, vrienden, m’n lieve vriend. Ik heb iedereen zo gemist. In het begin viel dat eigenlijk nog wel mee, maar 3,5 maand is toch best wel lang en ik kijk er ontzettend naar uit iedereen weer te zien. Gelukkig hoef ik daar niet heel lang meer op te wachten.

Ik heb ontzettend genoten, elk moment was een mooi en bijzonder moment. Elk moment had ik voor geen goud willen missen!

Sala Kahle, Adjeu, tot snel! (heel snel nu!)