Hohooooooiiii! Hier weer een verslagje van de laatste weekjes!

Zaterdag, 25 januari 2014, dag 68.
Donderdagnacht was een behoorlijk heftige nacht. We zaten midden in een gigantische onweerbui. De onweer hier is echt niet te vergelijken met die in Nederland, waar je een flits hebt en een aantal seconden later een knal. Hier kwamen de flitsen achter elkaar en het blééééf maar doorgaan, net als het geknal, my god. Ik ben normaal niet bang voor onweer maar zelfs ik vond ’t best wel ’n beetje spannend. We waren er allemaal wakker van geworden. Ik weet nog dat ik hier net aankwam, Mandy vertelde dat zij toen dat weekend ook ontzettend veel onweer hadden gehad en dat ze dat super eng vond omdat ze in haar eentje zat. Het heeft hier wel eerder geonweerd toen wij er waren maar dat was niet zo heftig, dus ik dacht: Nou als Mandy dit bedoelde viel het best mee. Maar ik snap nu helemaal waar ze het over heeft!
Nog een leuke bijkomstigheid: De stroom lag er de hele vrijdag en zaterdag af. Echt een ramp. Donderdag hadden we boodschappen gedaan voor tot en met maandag, dus al ons brood/vlees en andere dingen in de vriezer lagen te ontdooien. Daarbij lekte onze vriezer enorm, dus we hadden een heus zwembad in onze keuken.
De elektricien was vrijdag zo’n 6 keer gebeld, en elke keer zeiden ze dat ze iemand onze kant op hadden gestuurd, maar we hebben dus mooi niemand gezien.
Iedereen zat met vlees in de vriezer wat verloren dreigde te gaan, dus daardoor werden we gedwongen te barbecueën, heel vervelend ja. Op zaterdag is er nog 3 keer gebeld, en in de middag vonden ze het eindelijk tijd worden om er wat aan te doen. Gelukkig was niet al ons eten verpieterd, maar het had ook zeker niet langer moeten duren.

Op vrijdag zijn Denise en ik samen met Wilma (vrijwilligerscoördinator) naar een project geweest waar Be More (de vrijwilligersorganisatie) hoogstwaarschijnlijk mee gaat samenwerken. Dit project is opgericht voor mensen met een verstandelijke beperking. Ze wonen in een boerderij in een heel mooi gebied, het is een beetje heuvelachtig. Op dat terrein hebben ze een aantal paarden, die daar gewoon overal los rond kunnen lopen, en een heel groot konijnenhok (met eerst een paar konijnen maar inmiddels bijna 30). De mensen daar verschillen in leeftijd tussen de 18 en 60 jaar, heel divers dus.
Ik wist van te voren niet goed wat ik kon verwachten maar het was zó geweldig. Er hing zo’n ontzettend goede sfeer, alle bewoners waren ontzettend blij ons te zien en we kregen van iedereen een dikke knuffel. Het is wel grappig dat bijna alle bewoners blank zijn, want in Afrika verwacht je eerder zwarte mensen. Maar dit komt omdat de bewoners (of hun familie) 4000 rand per maand moeten betalen om daar te kunnen verblijven, en veel zwarte mensen kunnen dit niet betalen.
De bewoners daar hebben elke dag een vast schema. Ze hebben een aantal keer in de week paardentherapie (hier ben ik niet zo’n fan van maar het schijnt bij een aantal cliënten echt wonderen te hebben verricht. Het schijnt nu ook zo te zijn dat ze een paardenfluisteraar hebben ingehuurd om de paarden te trainen, heel grappig). Daarnaast hebben ze sport activiteiten, knutselactiviteiten en andere vaste momenten waarop een activiteit wordt gepland.
Het is echt een heel mooi en bijzonder project. Iedereen kan daar veilig leven, zichzelf zijn, en iedereen wordt geaccepteerd zoals hij of zij is. De cliënten helpen elkaar, maken grapjes met elkaar. Het was bijna één grote gezellige familie. Natuurlijk hebben de bewoners zo nu en dan heus wel minder goede momenten, maar wat ik heb kunnen zien was erg positief.
Denise, Wilma en ik hebben een knutselactiviteit met de bewoners ondernomen. We hadden wat spulletjes meegenomen om valentijns kaarten van te maken. Ze vonden het allemaal erg leuk om te doen, en het was ook een mooi contactmoment om met de bewoners te kletsen.
Heel erg leuk dat Denise en ik hierbij konden zijn. Wij zullen nu ook een soort van contactpersoon worden voor vrijwilligers die interesse hebben in het project en die meer willen weten.
Op zondag zijn we met z’n allen naar het strand geweest, en zijn we met z’n allen verbrand. Erg fijn. Ik had me echt goed ingesmeerd, maar was een klein stukje vergeten (m’n nek en de onderkant van m’n neus), en die hadden dan ook een mooi rood gebakken kleurtje. In de avond hebben we met z’n allen bobotie gegeten, volgens zuid-afrikaans recept! En geloof mij maar, die haalt het bij lange na niet bij de bobotie van Knorr (die trouwens ook heel lekker is hoor). Erg lekker en gezellig zo met z’n allen aan tafel.

Donderdag, 6 februari 2014, dag 82.
Zo, een tijdje alweer niks geschreven! Ik heb nu echt een ritme gevonden in de dagelijkse activiteiten waardoor de dagen echt voorbij vliegen. 07.00 tot 08.00 bij m’n huisje, de kids helpen klaarmaken voor school, van 08.00 tot 12.00 Grade R, en ’s middags tussen 14.00 en 17.00 huiswerkklas, playground of de bakkerij (Ja, ook hier sta ik broodjes te snijden en in te pakken, zo blijf ik getraind voor de Vomie ;)). Om 17.00 weer naar m’n huisje om de kids te douchen en in pyjama te hijsen, en om 18.00 zelf koken en eten. Soms ga ik ’s avonds nog even naar m’n huisje om een verhaaltje voor te lezen of om een film te kijken.
Soms kijk ik met de oudste jongen uit m’n huisje en met m’n huismoeder naar Generations, dit is een soort Goede Tijden Slechte Tijden, maar dan in het Zuid-Afrikaans. Heel erg leuk, ze spreken zulu, engels en zuid-afrikaans door elkaar, en het is nog slechter dan GTST maar wel grappig.

Afgelopen weekend weer een prima weekend gehad. Zaterdag naar Ushaka geweest en daar weer heerlijk genoten van de zon, lunch en cocktails. Zondag ging ik met Denise naar Galleria, een winkelcentrum, waar we even hebben geshopt en uit eten zijn geweest. Maandag hebben we weer met z’n allen gebarbecued, errrrrg lekker en gezellig!

Op woensdag zijn Denise en ik met 2 jongens naar het Child assessment centre geweest, om ze te laten testen voor eventueel aangepast onderwijs. Ze zitten nu allebei op school op mother of peace, maar ze hebben wellicht meer begeleiding nodig. Denise en ik moesten mee om de kinderen te begeleiden en tijdens het wachten een soort van te vermaken, maar met spelletjes op onze mobiel waren ze al snel tevreden!

Donderdag was een heel erg drukke dag. ’s Middags om 12.00 ging ik naar m’n huisje, ik ging m’n huismoeder helpen met het maken van een taart voor een van de meisjes die jarig was. Ik had beloofd pannenkoeken te bakken, en aangezien ik daar de vorige keer 2,5 uur over deed was ik alvast in de middag begonnen met bakken. En toen overkwam mij iets wat mij nog nooit eerder gebeurd is: m’n pannenkoeken mislukte keihard! Ik was echt in shock, waarschijnlijk had ik het beslag niet goed gemaakt want ik had op de gok maar wat bloem, eieren en melk bij elkaar gegooid. Dus ik kon alleen maar heel kleine pannenkoekjes maken omdat ik ze anders niet om kon draaien omdat ze vast bleven plakken. Beetje vaag verhaal maar het komt er op neer dat het hierdoor nog langer duurde. Charlotte heeft het voor me overgenomen toen ik huiswerkklas had, en daarna ben ik nog door gaan bakken tot 18.00. Gelukkig waren de pannenkoekjes uiteindelijk wel min of meer gelukt! Ze vielen in elk geval erg in de smaak. Na de pannenkoeken was het tijd voor taart en cadeaus. Het meisje was ontzettend blij, bij elk cadeau sprong ze een gat in de lucht, zo leuk om te zien! De taart was erg lekker, maar na die pannenkoeken een beetje teveel van het goede wat suiker betreft dus alle kids liepen te stuiteren.
De oudste jongen in m’n huisje zei dat zijn verjaardag in maart was, en dat hij hoopte dat ik daar ook bij kon zijn. Zo lief dat hij dat zei! En zo moeilijk om te zeggen dat dat helaas niet het geval zal zijn. Ik hoop echt dat er een heel lieve vrijwilliger komt om een leuke party van zijn verjaardag te maken.
Toen ik de kids in bed had gelegd liep ik terug naar de woonkamer, waar m’n huismoeder met een andere huismoeder aan het kletsen was. Ze zei: We were talking about you! Dus ik heel nieuwsgierig vragen waar ze het dan over hadden! Ze vertelde dat ze mij een ontzettend leuke meid vonden, waar ze heel goed mee konden samenwerken! Ze benoemde wel dat alle vrijwilligers natuurlijk geweldig zijn, maar dat de omgang met mij heel makkelijk ging en dat ze dat heel fijn vond. Nahh, echt onwijs leuk om te horen natuurlijk! Een mooie afsluiter van een drukke maar heel leuke dag!

Zondag, 9 februari 2014, dag 85.
Weer een chill weekend gehad. Vrijdag hadden we problemen met het water. Het water uit de warme kraan kwam niet meer, en het water uit de koude kraan was TE heet, bijna kokend. Dus meteen het hele project problemen met het douchen en badderen van de kids, oh oh. We konden gelukkig wat koud water uit een tank halen, wat we hebben gemengd met het hete water in de huisjes, en zo konden de kids toch nog een beetje gewassen worden. Gelukkig hoefden we niet lang te wachten en was het zaterdag al opgelost.
Zaterdag was echt een boring day. Het weer liet ons helaas in de steek waardoor we de hele dag op het project hebben gehangen. Ik keek zelfs uit naar het eten van pizza die avond, dat was het enige leuke van de dag, zo erg was het. Uiteindelijk hebben we ’s avonds nog gezellig een spelletje gedaan met z’n allen en een filmpje gekeken. Voor ’t naar bed gaan hebben Denise en ik een zonnedansje gedaan, wat heeft geholpen want vandaag was het heerlijk weer! Dus, hop, weer lekker naar ’t strand.

Komende week wordt leuk en druk!
Maandag en dinsdag heb ik normale dagen. Woensdag ga ik meelopen met een ander project, wat langs gaat bij mensen die ernstig ziek zijn. Ik ben heel erg benieuwd wat ik zal gaan zien en meemaken, want sommige mensen zijn zeg maar echt met hun laatste dagen bezig. Ik hoop dat ik hier en daar wat kan betekenen.
Donderdag vroeg in de ochtend gaan Denise, Charlotte en ik naar Kaapstad! Heb er ontzettend veel zin in, we zullen alle hoogtepunten bezoeken, en daarnaast is het geweldig om ons laatste weekend in Kaapstad door te brengen.
Inderdaad: ons laatste weekend! Who wat gaat de tijd toch snel, ik kan het de laatste tijd niet vaak genoeg zeggen, maar de tijd vliegt echt voorbij.

Nou, luitjes, tot snel!
Toedeloe.