Dag 66

Joehoeeee, hier weer even een update van de laatste anderhalve week.

Woensdag, 15 januari 2014, dag 58.
Vandaag was de eerste schooldag! Dat betekent dat ik vanaf vandaag weer elke dag om 06.00 opsta om de kids klaar te maken voor school.
Iedereen zag er extra netjes uit omdat het de 1e schooldag was. Hier op het project hebben we verschillende ‘klassen’: Babyroom (voor de allerkleinsten), daycare, grade R, Grade 1, Grade 2, Grade 3 en sinds dit jaar ook Grade 4. Kinderen die ouder zijn gaan buiten het project naar school.
Kinderen die vorig jaar nog in babyroom zaten en dit jaar voor het eerst naar daycare gingen vonden het allemaal super spannend, sommigen moesten zelfs huilen. Echt zo zielig. Ik weet nog wel dat ik voor het eerst naar de kleuterklas ging, vond ik ook onwijs spannend maar ik had mijn moeder nog bij me. De kids hier staan daar maar een beetje verloren te staan.
Veel van de 1e schooldag hebben we niet meegemaakt want vandaag hadden we vrijwilligersdag. Met alle vrijwilligers, van bijna alle projecten in Zuid-Afrika, zijn we alle projecten langs gegaan om een kijkje te nemen bij andere projecten en om te zien hoe het daar aan toe gaat. Ik vind niet alle projecten even interessant, maar een aantal vond ik echt leuk/boeiend. Zo is er een project dat Palm Tree heet. Dit is opgezet door een Nederlands stel, die hier in 2010 vrijwilligerswerk hebben gedaan en dit zo leuk vonden dat ze ruim een jaar later het project Palm Tree hebben opgezet. Op dit project wonen 15 kinderen, het stel hebben deze kinderen geadopteerd of zij hebben de voogdij over deze kinderen. Verder hebben ze ook een daycare waar kinderen uit de buurt van 07.00 tot 17.00 kunnen verblijven, zodat hun ouders kunnen werken. Op Palm Tree maken de kinderen ook allerlei dingetjes om te verkopen: knuffels, sleutelhangers, dat soort dingen. 10% van het verdiende geld gaat naar het kind die het heeft gemaakt en de rest sparen ze om uitjes van te doen. Zo gaan ze binnenkort 3 dagen met z’n allen naar Drakensberg. Ik vind de oprichters van dit project echt ontzettend inspirerend (niet dat ik dit snel zelf zal doen, rustig maar). Ze hebben nog ontzettend veel ideeën, zoals het opzetten van een buurthuis zodat er meer kinderen kunnen komen, en zijn zo ondernemend. Echt een mooi project.
Een ander project wat ik heel erg boeiend vond is Bobbi Bear. Dit is een project wat is opgezet om kinderen die verkracht, verlaten of mishandeld zijn op te vangen, maar inmiddels bieden ze hulp aan een veel bredere doelgroep. Zo was er ook een keer een oudere mevrouw die mishandeld werd haar eigen kinderen. Ook deze mensen kunnen bij Bobbi bear terecht. De mevrouw die ons over Bobbi Bear vertelde werkt veel samen met de mevrouw die dit project heeft opgericht. Elke vrouw die bij Bobbi Bear werkt heeft een soortgelijke situatie meegemaakt, Zij werken vanuit de gedachte niet langer een slachtoffer te zijn, maar te vechten tegen dat geen wat hun is aangedaan. Wanneer een kind bij hen binnenkomt begeleiden zij ze bij ziekenhuisbezoeken, rechtzaken, etc. De mevrouw die ons ontving was erg gepassioneerd over haar werk, en vertelde indrukwekkende verhalen. Zo vertelde ze dat het jongste kindje dat bij hen binnenkwam 2 weken oud was, verkracht was door haar vader en in haar armen overleed aan haar verwondingen. Echt super heftig om dit soort verhalen te horen, ik kan me gewoon bijna niet voorstellen dat dit soort dingen echt gebeuren.
Bobbi Bear werkt ook erg nauw samen met Mother of Peace, veel kinderen die bij ons wonen zijn afkomstig van Bobbi Bear. Bobbi Bear is zelf namelijk geen opvanghuis. Kinderen verblijven maximaal 3 dagen bij Bobbi Bear, daarna wordt er een veilige plek voor ze gezocht, zoals Mother of Peace. Gewone opvanghuizen zijn niet veilig genoeg, de kans dat een kind daar nog een keer verkracht of mishandeld wordt is erg groot.
Echt te verschrikkelijk voor woorden wat sommige kinderen moeten doorstaan. In veel van de gevallen wordt het kind verkracht of mishandeld door een bekende, iemand die ze vertrouwde, iemand waar ze om gaven. Hoe moet zo’n kind ooit nog iemand vertrouwen. Veel kinderen bij ons hebben behoorlijke hechtingsproblematiek, en ik besefte me nu extra dat dat niet zonder reden is. Heftig en indrukwekkend allemaal.

Zondag, 19 januari 2014, dag 62.
Afgelopen weekend was echt te gek! We gingen op trip naar Drakensberg & Lesotho, een trip waarbij je echt een beetje back to basic gaat, heel erg leuk om een keer mee te maken.
Op vrijdag vertrokken we om 11.30 naar Drakensberg. Rond een uurtje of 15.30 kwamen we aan bij een backpackers hostel, waar we de 1e nacht zouden slapen. Dit was echt een mooi hostel, aan de rand van de bergen met zwembad, waar we dan ook eventjes gebruik van mochten maken, chill!
Op zaterdag vertrokken we in de ochtend naar Lesotho. Lesotho is een land in Afrika met een heel eigen cultuur. Mensen leven daar van hun dieren en van hun gewassen die ze zelf verbouwen. Sommige mensen verdienen wat geld met het verkopen van wol. Lesotho is een en al berg, wat echt voor geweldig mooie uitzichten zorgt! Soms zie je in films toch wel eens een helikopter die midden door de bergen vliegt? Nou zulke bergen zijn het dus (sorry als je nu niet snapt wat ik bedoel maar het is lastig uit te leggen. Het is in elk geval mooi ).
In Lesotho hebben we de hele dag met een jeep gereden. De jeep zelf was in principe prima, het was alleen een beetje jammer dat we met z’n 9en opgepropt in die wagen zaten, hobbelend over alle stenen die op de weg lagen. Onderweg zijn we nog gestopt bij een schapenboerderij (heel kleinschalig uiteraard) waar we even binnen mochten kijken bij het schapen scheren. De mannen daar waren allemaal heel trots op hun werk, en ook op hun huisjes. Ze wilden allemaal graag op de foto met een schaap of met andere dingen die ze daar hadden.
Na een hele dag rijden kwamen we aan bij een huisje bij lokale bevolking waar we onze 2e nacht zouden slapen. Hier werd ik meteen helemaal blij want er liepen twee TE schattige puppies rond. Ze waren echt zó lief, zacht en naja, gewoon echt heel lief. Ik heb er de hele tijd mee geknuffeld, ondanks dat ze waarschijnlijk vol zaten met vlooien en naar schaap roken: ik had het er voor over.
Toen we eenmaal onze spullen hadden gedumpt zijn we met een mevrouw naar een dorpje boven aan een berg geweest, waar we een soort meeting hadden met een aantal vrouwen. Zij vertelden en demonstreerden ons wat over hun gebruiken en hun leven. Iedereen in Lesotho woont in een hut, gemaakt van stenen en zand/klei, misschien ook wel mest. In dat hutje doen ze alles, ze koken, eten, slapen en leven in dezelfde ruimte. Echt bizar om te bedenken dat dat gewoon alles is wat ze hebben. Er is geen elektriciteit, geen wateraansluiting, dat soort dingen ontbreken allemaal. Lesotho is wel een land wat in ontwikkeling is, wie weet is er over 20 jaar wel elektriciteit, want wat de mensen daar nu hebben is alweer meer dan 20 jaar geleden.
Na deze meeting zijn we weer terug gegaan naar ons huisje, waar we een kampvuurtje hielden en nog een traditionele dansvoorstelling kregen van een aantal dames uit het dorpje.
Na een lekkere maaltijd gingen we nog even om het vuur zitten, maar toch wel redelijk snel naar bed gegaan want de dag daarna moesten we weer vroeg op. We merkten best wel dat we gewend zijn aan behoorlijk wat luxe, want onze tanden poetsten we buiten, onze tandpasta spuugden we maar uit in het gras en als we naar de WC moesten moest dat op zo’n hutje buiten, waar gelukkig wel een WC bril was maar waar alle ontlasting gewoon in een gat in de grond verzameld wordt.
De volgende ochtend begonnen we met paardrijden, midden door de bergen. Dit was echt geweldig! In principe hoef je echt geen ervaren ruiter te zijn, want die paarden lopen allemaal achter elkaar aan. Maar ik vond het soms best wel spannend want we gingen echt midden door de bergen, over steile en schuine rotsen heen waar paarden soms uitgleden. Echt zielig ook, maarja, die paarden schijnen dat gewend te zijn.
Na een tijdje op dat paard te hebben gehobbeld vond ik het wel tijd voor een beetje actie, en ondanks dat ik dit maar één keer eerder heb gedaan ging ik in vol galop op m’n paard door de bergen! Wauw, ik vond het zo gaaf! Mijn paardje was een pittig beest want ik hoefde ‘m maar een klein tikje te geven en hij vloog al vooruit. Super leuk!
Later in de middag zijn we naar een ‘healer’ geweest. Dit is een mevrouw die door alle vrouwen als ‘healer’ is aangewezen. Zij ‘geneest’ mensen met kruiden en andere spirituele dingen. Ze danst elke ochtend om de voorouders, die in haar huisje aanwezig zijn, gedag te zeggen. Ze heeft deze dans ook aan ons gedemonstreerd, leuk om te zien. Later kon je een individuele sessie met haar krijgen, voor wat geld, en dan ging ze je toekomst voorspellen. Ik had al van andere vrijwilligers gehoord dat dit niet veel voorstelt: je moet je naam zeggen, krijgt een flesje op je hoofd en dan gaat ze een aantal dingen zeggen. Iedereen had een bright future, kreeg kinderen, ging trouwen, dat soort dingen. Ik heb het niet gedaan want 1 ik geloof niet zo in dit soort gedoe, en 2 ik zie vanzelf wel wat er op m’n pad komt.
Aan het eind van de middag was het alweer tijd om naar huis te gaan. Het was een fantastisch weekend, veel gezien en gedaan en ervaren!

Donderdag, 23 januari 2014, dag 66.
We zijn weer druk met lesgeven in Grade R, erg leuk. Het zijn vermoeiende dagen, maar tenminste wel nuttige. 's Ochtends begint de lerares met liedjes zingen enzo, en daarna gaan we in groepjes een lesje doen, voornamelijk engels. Dit is meestal al snel klaar en dan bedenk ik wat andere oefeningen om de kinderen engels te leren. We hebben ook een aantal kinderen van buiten het project, die alleen maar zulu spreken, dus dat is best nog wel een uitdaging, maar heel erg leuk!

We zitten hier nog maar een maandje! Over een maand vertrek ik morgen, echt een gek idee. Een maand vliegt echt voorbij, en al helemaal aangezien we nog leuke dingen in het vooruitzicht hebben waar ik echt naar toe leef. Zo gaan Denise en ik met een andere vrijwilliger van hier (Charlotte) en nog een andere vrijwilliger van een ander project naar Kaapstad! Dat is al over 3 weken, heb er onwijs veel zin in!

Tot gauw allemaal, ik zal proberen wat foto's te plaatsen maar 9 van de 10 keer lukt dat helaas niet.